Metroda karşımda oturan iki genç adamın sohbetine kulak misafiri oldum. İkisi de her iki yurdum insanından biri gibi işlerindenmemnunolmayangillerdendi. Masa başında oturmayı sevmiyorlarmış, gezmek istiyorlarmış. Evde bile duramıyorlarmış. Hatta bir tanesi çıkması gereken saatten daha erken çıkıyormuş, yeter ki evden çıksınmış...
Sonra ilişkilere geldiler. Yenilerden, eskilerden bahsettiler. "Bazen günlerce aramıyorum, o özleyip arıyor zaten, geride tutuyorum kendimi bazen" dedi. "Arada bir üzeceksin" fikrinde birleştiler. Kızdım mı onlara? Hayır. İşin sırrını çözmüş diye bir insana kızabilir miyim?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder